Tag: liefde

Geplaatst in It's my life

Dankbaar

Gepost op door M0n13k

Klein woord vooraf: 

Het heeft even geduurd voor ik enigszins tevreden was over het volgende blog. Ook al zijn al mijn blogs persoonlijk, deze gaat net een even dieper. Dit gaat namelijk niet alleen over mij. Mijn hele blog is een manier om mijn gevoel te uiten en het op die manier een plekje te geven. Maar het gebeurt niet vaak dat het over een bepaald persoon gaat. Daarom heb ik dit ook geprobeerd te schrijven zonder namen te noemen, terwijl ik het wel zo persoonlijk mogelijk probeer te houden. En dat is lastiger dan gedacht. Maar ik denk dat het me gelukt is.

Verdrietig

De laatste tijd heb ik hier en daar wel gezegd dat ik verdrietig ben. Alleen heb ik niet gezegd waarom. Niet omdat ik het niet wilde opschrijven, maar omdat ik er nog niet klaar voor was. Nu is de tijd daar om te vertellen waarom ik verdrietig was. 

24 juli. 

Een dag die in ons geheugen zal blijven staan als een donkere dag. Het is de dag van het overlijden van jou, een dierbare vriend. De (zoals Rick zegt) ‘Surinaamse’ vader van ‘onze’ zoon. Toen Rick in groep 1 jouw zoon leerde kennen, was er een vriendschap voor het leven geboren. Voor we het wisten was jullie gezin een zoon rijker.

Rick was graag bij jullie. Bij jullie was het feest. Altijd gezellig en altijd druk. Hij had er een familie bij. En hoe fijn was het toen er tegen mij gezegd werd, dat dit niet alleen voor Rick geldt. “Nee Mo, jullie horen er ook bij.” En toen Jeff in mijn leven kwam, werd hij direct in jullie harten opgenomen. Al was het met een kleine ‘waarschuwing’ van jouw kant. 😉 (En geloof me als ik zeg dat hij zich aan zijn woord houdt! Hij is superlief voor mij en de kinderen!) Nog vaak denken we met een glimlach terug aan dat moment.

Vriendschap

We zagen elkaar niet vaak, maar dat maakt niet uit. Vriendschap kent geen tijd. Daar ben ik nu achter. Als ik kijk naar onze zonen, die elkaar de afgelopen tijd niet zo heel vaak zagen. Maar zodra het nieuws van jouw overlijden kwam, was het alsof ze nooit zonder elkaar geweest waren. En beiden probeerden sterk te zijn voor de ander. 

Afscheid

Daar was de dag van de crematie. De dag waarop we echt afscheid van jou gingen nemen. Het was een herdenking die (door Corona) heel anders liep dan ‘normaal’, maar wat is normaal bij een herdenking? Het was mijn eerste Surinaamse (Creoolse) herdenking. Een herdenking met zang en dans, mooie woorden en gebeden. Er werd aan mij gevraagd hoe ik het had ervaren. Nou uhm, bijzonder. Het was heftig. En het heeft me echt wel een paar dagen gekost om het te laten bezinken. Heftig! Ja, maar ook zo mooi, zo liefdevol en emotioneel. Iedereen is er voor iedereen. Niemand uitgezonderd! 

Siksi Wiki. (Geschreven op de dag ervoor)

Een herdenking 6 weken na de crematie. 6 weken alweer sinds jij bent gecremeerd. En dus ook alweer bijna 8 weken na jouw overlijden. De Siksi Wiki gaat het om het afsluiten van de rouw. Het delen van anekdotes over jou…. Ik ben benieuwd…. Nee, eigenlijk weet ik het al wel. Het wordt weer een avond vol liefde. Een avond waarin er met liefde over jou gesproken zal worden. Een avond waarin er weer mooie liederen zullen worden gezongen. Een avond die ik nooit meer zal vergeten. Net als jou! 

Siksi Wiki (geschreven op de avond zelf, tijdens een korte pauze)

Het is precies wat ik al dacht. (Nou ja, ik had stiekem wel een en ander gelezen, met dank aan je dochters! En bij A nog wat dingen gevraagd die ik niet snapte) Het was weer zo mooi. Er werd gezongen en gedanst. Ik zag je moeder met jouw foto dansen. Er waren liederen die ik mee kon zingen (al zong ik dan de Nederlandse tekst i.p.v. de Surinaamse) en er waren liederen die ik helemaal niet herkende. Het was een prachtige dienst met zelfs ruimte voor de kleinere kinderen, die even hun moment kregen met diverse kinderliedjes. Dat moment, zo ongelooflijk ontroerend en grappig tegelijk. 

Dankbaar! 

De titel zegt het al! Al zou ik willen dat ik je dit bij leven had kunnen zeggen. Je hebt zoveel gedaan voor Rick, maar niet alleen voor hem. Daarmee ook voor mij en Danisha. Nooit heb ik je daarvoor echt bedankt. Al zeggen A en B dat dat ook helemaal niet nodig is, omdat jij dat wel wist. Toch wil ik je graag nog zeggen dat ik dankbaar ben, om te kunnen zeggen dat jij een deel uitmaakte van ons leven. Dankbaar dat jij en jouw gezin ons zo hebben opgenomen. Oké, in eerste instantie natuurlijk Rick. Die al snel vol trots riep dat hij een halve Surinamer is. Doordat hij jullie als ouders, broer en zussen had geadopteerd. En jullie hem als zoon en broer. Weet je nog de kapper? Ik mocht niet mee, ik was te wit. 🤣 “Nee mam, jij moet buiten wachten! Jij bent niet Surinaams!” Dat is wat hij zei toen ik met hem naar de kapper ging.

Zo vaak namen jullie hem mee naar huis. Naar een pretpark, een verjaardag of wat voor leuks dan ook. Jij (jullie) gaf hem een plek waar hij volledig zichzelf kom zijn. Zoals ze zeiden: “Jij was dol op kinderen!”. En dat was je ook. Behalve je eigen kinderen had je ook Rick een plek in je hart gegeven. Dank je wel daarvoor. 

Gemis

En ook al ben je niet meer bij ons, je zal hier altijd zijn. Als ik zo om me heen kijk, zijn er heel veel mensen die jou gaan missen. Niet in de laatste plaats je kinderen…, maar je hebt zoveel liefde nagelaten. Tijdens de dienst kijk ik af en toe naar Rick, die daar zit naast zijn zussen, broer en zijn (zoals hij zegt: ‘Surinaamse’) moeder achter hen. Hij hoort er nog steeds helemaal bij. En dat zal nooit veranderen! Promise! 

Rust zacht vriend! Voor altijd in mijn hart en herinnering!

Lieve groetjes M0n13k

Liefde Sterft Niet

Liefde sterft niet 
Liefde verdwijnt niet wanneer iemand sterft 
Liefde is voor altijd 
Liefde blijft 

Wanneer iemand overlijdt 
Is de liefde niet verdwenen 
Wanneer iemand overlijdt 
Gaat de liefde niet dood 

Wanneer iemand overlijdt 
Zijn de herinneringen niet weg 
Wanneer iemand overlijdt 
Gaan de herinneringen niet dood 

Wanneer iemand overlijdt
Bedenk dan dat liefde en herinneringen blijven
Iemand is nooit helemaal weg
Zolang deze voort leeft in je hart en je hoofd.

Geplaatst in De strijd tegen de kilootjes

De vraag

Gepost op door M0n13k

Ik vind het niet erg als mensen mij vragen stellen. Ik geef op (bijna) alles antwoord. Maar er is 1 vraag, waarvan ik het heel moeilijk vind om er antwoord op te geven. Het gaat om de vraag: ‘Hoe gaat het met je?’.

Waarom ik dat moeilijk vind? Mensen willen horen dat het goed gaat. En dat kan ik (nog) niet zeggen. Vaak wordt zo’n vraag in het voorbij gaan gesteld. ‘Hé hoi, alles goed?’ Wat wil je dan dat ik zeg? Zo in het voorbij gaan!?! Vaak reageer ik dan met: ‘En met jou?’ Veel mensen hebben dan niet eens door dat ik geen antwoord geef, roepen dat het goed gaat en lopen door.

Ook wordt er regelmatig gevraagd: ‘Gaat het goed?’ Uhm nee dus, maar ik weet dat men dan wil horen dat het wel goed gaat. Door die wetenschap en het feit dat ik daar niet aan kan voldoen, begin ik dan vaak te huilen. Het is zo frustrerend, wanneer je niet aan de verwachting voldoet. De vraag of het beter gaat, kan ik steeds vaker wel enigszins positief beantwoorden. Het gaat nog niet goed, maar het gaat wel een stukje beter.

De vraag ‘hoe gaat het met je?’ is dus zeker niet mijn favoriete vraag en zorgt er vaak voor dat de tranen komen. Maar vanavond heb ik ook een potje zitten janken (en het is pas 19:30). Tijdens het eten vroeg Rick vanuit het niets hoe het met de therapie ging. Wat is een depressie eigenlijk? Praten jullie dan over de dood ofzo? Wat heeft iedereen in jouw groep dan? Krijgen jullie dan tips die je moet uitproberen zodat het over gaat? Ben je na die 16 weken therapie weer helemaal beter? Dat was ineens een vragenstorm en ik heb ze allemaal zo goed mogelijk proberen te beantwoorden. De makkelijkste weg was het filmpje van de Zwarte Hond laten zien.

Ik ben zo blij met dat filmpje. Geen idee meer wie me daarop gewezen heeft, maar ik ben er wel blij mee. Het geeft perfect weer wat een depressie nu eigenlijk is. En dat bleek, want ook Rick gaf aan dat ie er nu meer van begreep. Dat was zo fijn. Ik heb hem even een hele dikke knuffel gegeven. En gezegd dat zijn interesse mij goed deed.

Ik heb ook zeker niets te klagen over het begrip van de kids. Als ze merken dat ik somber ben, dan krijg ik een knuffel of zorgen ze dat ik de rust krijg die ik op dat moment nodig heb. Afgelopen week ben ik na de therapie met Danisha wezen lunchen, daarna zelfs nog even langs een paar winkels. Maar zodra ik aangaf dat de prikkels me te veel werden en ik eigenlijk het liefst naar huis wilde, vroeg ze direct of zij zou rijden en gingen we naar de auto. Zonder te veel woorden liet ze op die manier merken dat ze het snapte, ook al wilde ze eigenlijk het liefst nog langs 700 andere winkels.

En die kleine? Die geeft knuffels en kusjes op de juiste momenten. En dan hebben we het natuurlijk nog niet over Jeff. Als er iemand is die voor me klaar staat, is hij het wel. Als het nodig is, neemt ie me alles uit handen. Maar weet me ook te pushen om iets te gaan ondernemen, als hij merkt dat ik weer te veel in mijn schulp kruip en me terugtrek in mijn veilige cocon genaamd ‘thuis’.

Dikke knuffel M0n13k (still trying to see the positive in the little things)

P.S. Ik heb het nu alleen over mijn gezinnetje gehad. Er zijn gelukkig nog veel meer lieve mensen die me op alle mogelijke manier steunen en mij proberen te helpen.

Geplaatst in It's my life

Valentijsdag part 2

Gepost op door M0n13k

Oh my goodness!

Een blog geschreven over valentijnsdag waarin je kon lezen dat mijn vriendinnen altijd wel kaarten kregen en ik niet. Wat er gisteren gebeurde wil ik toch wel even met jullie delen….

Valentijnsdag 2019

Ik zit (zoals elke donderdag) in de metro en zie een pushbericht op mijn telefoon van postnl. ‘Er is post naar u onderweg!’ Nieuwsgierig als ik ben open ik de app en zie dit:

Een hartjespostzegel!

Nu ben ik natuurlijk nog nieuwsgieriger, maar ik zal moeten wachten tot ik weer thuis ben.

Nieuwsgierig

De hele ochtend denk ik er eigenlijk niet aan. Nou ja, heb wel tegen een collegaatje gezegd dat er thuis een kaartje ligt en ik wil weten van wie het komt. Maar verder eigenlijk niks. Tijdens mijn lunchpauze schiet het me weer te binnen en ga ik nog eens in die app kijken. Ik zie een afzender staan. Althans een postbus en een postcode. Dus wat doe je dan als nieuwsgierig aagje? Juist! Je gaat googlen! Google weet alles! Behalve dan tot wie deze postbus en postcode behoren. Of misschien wist google het wel, maar zegt hij het gewoon niet. Nog steeds zit er niets anders op dan wachten tot thuis.

Naar huis

Hèhè. Het is tijd om naar huis te gaan. Snel naar de trein, de metro en Hop, naar huis! Kleine man opgehaald samen met zijn grote zus (die overigens zeer trots is, dat de kleine man ‘zus’ kan zeggen❤️). Thuis aangekomen krijg ik direct die envelop in mijn handen geduwd van Danisha (kennelijk was die ook wel nieuwsgierig naar wie een kaart stuurt aan haar moeder.)

Spannend

Vol spanning maak ik de envelop open en zie de kaart. Hij is leuk! Kijk maar;

Ik verdenk al snel mijn allerliefste vriendje van een spontaan gebaar en maak snel de kaart open. Wat denk je?

Nope! Die was het niet.

Nee! Die ook niet.

Nee, weet je wat. Ik laat het wel zien. Het was echt compleet onverwachts. Kijk:

Hoe bedoel je tegenvaller! Een reclamekaart. Serieus?! Op valentijnsdag?! Dat verzin je toch niet.

Enigszins gedesillusioneerd heb ik de kleine man eten gegeven. Moest er stiekem wel heel hard om lachen. En dan vooral om mijn onnozele, naïeve en puberale nieuwsgierigheid.

Heb jij nog leuke verrassingen gekregen?

Dikke knuffel M0n13k

Geplaatst in It's my life

Pure emotie in de trein

Gepost op door M0n13k

En dan zit je in de trein vanmorgen en word je overvallen door emoties. Gaar van een heel relaxt weekend. (Dat ben ik niet meer gewend natuurlijk) Het was echt heel fijn.

Vroeg

De zaterdag begon al vroeg. Om 6:15 dacht onze kleine man dat het toch echt wel tijd was om op te staan. Mijn lijf en hoofd dachten daar heel anders over. Gelukkig heb ik een superlieve vriend, die er uit ging zodat ik nog een paar uurtjes kon slapen. Toen ik wakker werd had hij zelfs lekker broodjes voor het ontbijt gehaald. Dus hadden we ons zondagsochtendontbijt op zaterdag. Heerlijk zo’n rustig begin. (Dat de vrijdagavond een en al drama was door een verschrikkelijk onrealistische hersenkronkel van mij, vergeten we even.)

Relax and eat.

  • Touwladders – Zwaanshalskwartier
  • Mooi rood is niet lelijk – Zwaanshalskwartier

Na een rustige ochtend ben ik naar het Oude Noorden gegaan (Back to my roots) om daar te lunchen met een oud-collega-vriendinnetje. Laatste keer dat ik in die omgeving was, was het echt vreselijk. Maar jeetje, wat is dat Noordplein opgeknapt en gezellig geworden. We hadden afgesproken bij NOMO. Nog nooit van gehoord, maar volgens haar echt heel lekker eten. True! Aanrader: Uncle Archibald! Loved it!Gezellig zitten bij kletsen bij een hapje en een drankje. Daarna nog een rondje gelopen door het Zwaanshals. (Er was een tijd dat ik hier echt bangig was, nu helemaal niet meer!) 

Eat some more

  • Unagi Temaki
  • Matuya – Ridderkerk

En……met de metro weer naar huis. Danisha ophalen en wegbrengen. Kleine man logeren bij opa en oma… en wij? Sushiiiiii. Natuurlijk bij ons favoriete restaurantje Matuya in Ridderkerk. Daar komen we inmiddels al een aantal jaar en het is altijd even gezellig en natuurlijk goed eten. Niet onbelangrijk in een restaurant. Mocht je daar komen, vergeet dan de Moni Maki niet te bestellen. Die is naar mij vernoemd, dus extra speciaal. *wink*

Lazy lovely sunday

  • Nog tot en met 14/2 kan je dit zelf beleven

Zondagochtend werd ik al vroeg wakker, maar toen het besef er was dat de kleine man niet thuis was, sliep ik binnen een milliseconde weer in. Om pas rond 10 uur wakker te worden. Hoe lekker is dat? Voordat we de kleine man gingen ophalen, nog even naar de Tunnel of Love geweest. Onder het grote publiek beter bekend als de Maastunnel. Kortom een heerlijk weekend! Het heeft me wel even een boost gegeven en nu kan ik er wel weer even tegenaan.

Trein

Ik ben een beetje afgedwaald geloof ik. Vanmorgen in de trein. Door alle relaxte drukte heb ik dus helemaal niets van het schaatsen gezien. Maar dan ook echt helemaal niets. Op de radio hoorde ik over de (misschien wel) mooiste overwinning van Ireen Wust ooit.

Je begrijpt dat ik wel benieuwd was nu. Gelukkig vond ik al snel een interview met haar. (De race zelf heb ik nog steeds niet gezien.) Binnen luttele secondes stond ik met haar mee te huilen. (Heb ik ook niet heel veel voor nodig)

Pure emotie in de trein.

https://www.omroepbrabant.nl

Ik wil het niet, maar het is niet te stoppen. De tranen rollen over mijn wangen. Dat je 5 weken na de dood van je beste vriendin zo’n prestatie neer kan zetten. Ongelooflijk knap. Diep diep respect! Ik denk echt dat je hulp had van boven Ireen! Gefeliciteerd met deze overwinning Ireen! Ik weet zeker dat Paulien megatrots is op jou!

Dikke knuff M0n13k​

Geplaatst in Gedachtenkronkels

Tipping Point

Gepost op door M0n13k

Ik schrijf niet vaak reviews. Maar hier hangt zo’n geweldig mooi verhaal aan vast, dat ik eigenlijk niet anders kan. (Althans ik vind het persoonlijk een geweldig mooi verhaal)

Not feeling so good

Het is november 2016 en ik zit helemaal niet lekker in mijn vel. Al een flinke tijd proberen we zwanger te raken, wat niet lukt. Pas geopereerd aan mijn galblaas en enorm veel last van mijn rug. Dit alles zorgde er wel voor dat ik mij (op zijn zachtst gezegd) niet heel lekker voelde. Behoorlijk terneergeslagen zeg maar.

De Kaarten

Ik ben toen voor een Reiki sessie naar Brigitte gegaan. Dat zou mij even rust geven voor de komende tijd. Voor ze aan de behandeling begon gaf ze mij een kistje. In dat kistje zaten een heleboel kaarten, rode, groene en gele en alles netjes op kleur gesorteerd. Ik kijk haar vragend aan, want eerlijk gezegd had ik geen idee wat ik met deze kaartjes aan moet.

Nou zegt ze: De rode kaarten staan voor jouw hindernissen, de groene geven je handvatten om hiermee om te gaan en de gele geven je een steuntje in de rug. Je pakt 1 rode, 3 groene en een gele kaart en legt ze voor je neer.  Zo gezegd ze gedaan.

Betekenis

Rood: De overtuiging dat je gefaald hebt – hmmm dat klopt wel. Het lukt niet met zwanger worden, daar faal ik dus in. Ach, dit is slechts 1 van de dingen, waarvan ik toen vond dat ik er in faalde.

Groen: Vertrouwen, Vergeving en Een goed boek. – Die snapte ik wel.

Vertrouwen – Vertrouwen in mezelf en de toekomst. Het komt allemaal goed. Alles gebeurd met een reden.

Vergeving – Mezelf vergeven, niet altijd de schuld bij mezelf leggen.

Een goed boek – Er is niets wat mij zo goed helpt ontspannen als een goed boek.

Geel: Verwacht een wonder. – Tsja, een wonder? Hiervan weet ik niet wat ik er van moet denken. Zij zegt: Wacht maar af, je zult het zien.

Daarna heb ik de reiki behandeling ondergaan. Deze heeft zijn werk (of haar werk) overigens prima gedaan. Voelde me stukken beter daarna. Het gaf mij de lichamelijke en geestelijk kracht om weer door te gaan.

Wonder?

De dagen er na, bleef ik maar denken aan die gele kaart. Een wonder? Wat kan dat nou zijn? Ik was ondertussen in een staat waarin alles eenwonder zou kunnen zijn. Tot 23 november! Toen heeft het wonder zich geopenbaard. Hoe? In een zwangerschapstest. Eindelijk, na bijna 2 jaar teleurstellingen was ik zwanger! En direct wist ik…. Dit is het wonder! En dat was het. Als 40+er is het al lastig om zwanger te worden, als je dan ook nog iets (was niet veel meer maar toch) zwaarder bent, wordt het nog wat lastiger. En die problemen met mijn galblaas hielpen er ook niet bij natuurlijk. Maar het is gelukt. Ik was zwanger. (ja was, want inmiddels is ons wondertje een mooie stoere kleine man van 18 maanden)

Dit is een voorbeeld van 1 set kaarten die ik getrokken heb, ik doe het regelmatig en het helpt mij door moeilijke momenten heen of bij lastige keuzes.

Het leuke is dat er nu 10% korting is (tot 31 januari) en je maakt ook nog eens kans om je aankoopbedrag terug te krijgen.

Je kan de aanbieding terug vinden via Facebook. Ben je benieuwd naar meer? Neem dan eens een kijkje op de website.

Dikke knuffel M0n13k

Geplaatst in It's my life

What a man! What a man!

Gepost op door M0n13k

Februari 2011 was ik in Zuid-Afrika en daar leerde ik hem kennen. Juba!

Juba was mooi, sierlijk, krachtig, had een prachtig lijf en een spieren! En hij was spannend. Alles klopte aan hem! Om verliefd op te worden. En dat gebeurde dus ook. Zijn vriendin vond dat overigens niet zo heel erg leuk, al die aandacht voor haar man. Zolang we haar maar links lieten liggen, tolereerde ze ons in zijn buurt. Juba zelf daarentegen vond al die aandacht wel leuk en genoot daar ook van. Jeff had al gezegd hoe machtig hij was. Maar hij was meer dan dat. Hij was…Juba….

Juba

Ik kan me zo voorstellen dat een aantal van jullie er even helemaal niets van snappen. Juba is een cheeta. Een cheeta die in de buurt van mensen is opgegroeid en gek is op mensen (en niet om ze te eten 😉). Hij is door mensen groot gebracht. Geloof me als ik zeg dat ik elke dag wel naar hem toe had willen gaan. Maar ja, Zuid-Afrika is veel groter dan alleen die Lionfarm waar hij woont. We zijn er wel een paar keer geweest. Ook aan het einde van de trip. Nog even gedag zeggen. We komen terug en dan nemen we de kinderen mee, zodat ook zij zien hoe geweldig hij is.

8 Jaar later

Ja! Als ik aan Zuid-Afrika denk, denk ik aan Juba. En nu is hij er niet meer. Gisteren hebben ze laten weten dat Juba op 21 januari is overleden.

Inmiddels zijn we 8 jaar verder. Lang leve facebook, waar af en toe foto’s voorbij kwamen van Juba. En natuurlijk al onze eigen foto’s die we hebben van hem. Met regelmaat denken we aan hem terug, met regelmaat hebben we het over hem. Kijk ik even naar de foto’s die we van hem hebben gemaakt tijdens onze trip.

Dag lieve Juba

Het is niet alleen het verlies van een mooi dier. Het is het verlies van een droom. Een droom om de kinderen kennis te laten maken met hem als onderdeel van Zuid-Afrika.

Lieve Juba, ook al hebben we elkaar maar heel kort gekend. Jij hebt een onuitwisbare indruk bij mij achter gelaten. Wanneer ik aan Zuid-Afrika denk, dan denk ik aan jou. Lieve Juba, Rust zacht!

Dikke knuffel M0n13k

Geplaatst in Gedachtenkronkels

Survived!

Gepost op door M0n13k

Maandagochtend 29 oktober en ik ben onderweg naar mijn werk. Weet je wat dat betekend? Dat we het weekend overleefd hebben!

Of dat zo bijzonder is? Uhm…. JA! Dochterlief is zaterdag 18 jaar geworden en dat moest natuurlijk gevierd worden. Eerst moest de dame werken dus voor haar begon het weekend redelijk ‘rustig’.

Maar in de tussentijd thuis: stofzuigen, boodschappen, dweilen, kamer verbouwen, eten maken, hapjes voorbereiden, oja ontbijten (was inmiddels 10:30), stof afnemen, nog even snel een was draaien, partytent neerzetten en natuurlijk de kamer en de tuin versieren….. Ik snap wel dat zij het niet erg vond om te gaan werken die ochtend.

Gelukkig was het al snel middag en na het openmaken van 2 gigantische dozen van Greetz, waar hele leuke kaarten en ballonnen uit te voorschijn kwamen, kwam de visite binnendruppelen. Een heerlijk ‘rustige’ middag. Na het eten kwamen dan al haar vrienden èèn voor èèn binnen. Het grote feest (in de tuin) kon beginnen. DJ B. had zijn apparatuur al geïnstalleerd en was ready for action. Alle jeugd ging naar buiten en wij hadden een heerlijk rustige avond voor de boeg. “Misschien ga ik nog wel enigzins op tijd naar bed.”, dacht ik nog. NOT!

Het meisje is 18 geworden en mocht dus legaal drinken (zoals zij het zelf zegt). En ik moet zeggen dat zij nog nooit een druppel gedronken heeft dus dat plezier gunden wij haar wel en hadden voor een paar flessen alcohol gezorgd. Niet te gek hoor wat wijn en bier. Geen echte sterke drank. Nee daar hadden de bezoekers zelf wel voor gezorgd, bleek later. Malibu, bayley’s dat zijn toch dranken die wij niet gekocht hadden, maar die zij wel gedronken hebben. En natuurlijk willen die kinders overal van proeven en ging alles door elkaar. Daarmee was ook onze kans op een rustige avond verkeken en werden we van afzijdig houdende ouders toch nog ‘babysitters’. Iets wat dus echt niet in de planning lag, maar wel nodig was. (Gelukkig werd het als gezellig gezien.)

Nu kan ik natuurlijk een aantal van hun flink door het slijk halen. Dat ga ik niet doen. Één naar huis laten brengen, die de volgende ochtend niet wist hoe hij in zijn bed thuis terecht is gekomen en één die na een tijdje onzin uitkramen op de grond in de woonkamer in slaap is gevallen. Al met al dus een superleuk, onvergetelijk en (voor sommigen) educatief feestje met hele leuke mensen waar nog lang over gesproken zal worden. Je wordt maar 1x 18 zullen we maar zeggen. Gelukkig was dochterlief verstandig genoeg op tijd te stoppen met drinken, zodat ze de hele avond redelijk helder heeft kunnen meemaken.

Bovenstaande is gemaakt tijdens het opruimen zondags.

Eigenlijk had ik dit alles gisteren al willen delen met jullie. Maar helaas had ik niet mijn meest heldere dag. Na al vroeg opgestaan te zijn (ik dacht echt dat mijn wekker de wintertijd aangaf en het dus al bijna 9 uur was) heb ik de woonkamer en keuken weer terug getoverd naar woonkamer en keuken. Het was dus nog geen 8 uur toen ik die ochtend mijn bed uitrolde.

Rond een uur of 11 hebben we met de slapers (waaronder natuurlijk dochterlief met haar eerste kater ever!) ontbeten en daarna ging ik voor een uurtje terug mijn bed in. En zet mijn wekker dus op kwart voor één (13:45! Ja?! Zie je al waar het mis ging?) zodat ik op tijd kon zijn voor de visite van zondag. Aangezien mij wekker op kwart voor één stond, kon ik nog wel even snoozen en werd ik dus om 14:30 pas wakker gemaakt. Auch. Dat wordt opschieten en geen tijd meer om te schrijven.

Het feestweekend hebben we samen met opa en oma afgesloten bij shabu shabu. Lekker sushi!

Op naar je 19de verjaardag mop!

Dikke feestknuffel van M0n13k, die door de jong volwassenen toch maar mooi een toffe vrouw wordt genoemd! *BOEM*

Geplaatst in Gedachtenkronkels

Wat is geluk

Gepost op door M0n13k

Sommigen zullen zeggen

Geluk is liefde

Geluk is vriendschap

Geluk is familie

Geluk is vertrouwen

Geluk is geloof

Anderen zeggen

Geluk is geld

Geluk is bezit

Geluk is rijkdom

Wat is geluk?

Voor mij is geluk iets anders dan voor jou

Geluk draait bij mij niet om het hebben van geld, veel geld en spullen. (Hoewel ik best wil toegeven dat dit best kan helpen 😉)Geluk draait niet om een bepaald geloof.

Voor mij zit geluk in de kleine dingen. Mijn pubers die toch nog even komen knuffelen. De kleine man die uit zichzelf een kusje komt geven. Samen met vriendlief op de bank hangen tegen elkaar aan en een filmpje kijken.

Geluk is een wandeling in het bos met om me heen mooie kleuren en heel veel stilte.

Geluk is gezondheid, hoewel er ook mensen zijn die ziek zijn, maar toch gelukkig. Of ze lijken gelukkig doordat ze enorm positief in het leven staan. Ze stralen in ieder geval uit dat ze gelukkig zijn. En is dat niet de eerste stap naar geluk?

Eigenlijk is het heel ongrijpbaar. (is dit een woord?) Zo heb je het geluk gevonden en zo ben je het weer kwijt. Een kwestie van een seconde en alles kan anders zijn. Dat kan natuurlijk ook heel positief uitpakken. Je kan heel ongelukkig zijn, en door een gebeurtenis of door iemand veranderd dat gevoel al snel in een gevoel van geluk. Believe me! I know!

De grote zoektocht naar je eigen geluk…. Heeft dit zin? Vind je jouw geluk als je er naar op zoek bent? Of komt het per toeval op je pad?

Wat is geluk? Wanneer ben je gelukkig? Hoe word je gelukkig? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik gelukkig ben met mijn prachtige gezin en alle mooie en lieve mensen om ons heen.

Dikke geluksknuffel van M0n13k

Geplaatst in Gedachtenkronkels, It's my life

Het zwanengezinnetje

Gepost op door M0n13k

Elke ochtend dat ik de kleine man naar het kinderdagverblijf breng genieten we saampjes van de korte ochtendwandeling. Hij in de kinderwagen en ik er achter (iemand moet dat ding vooruit duwen toch?!

Elke keer zien we dan het zwanengezinnetje zwemmen. Pappa, mamma en het lelijke eendje (wat over niet al te lange tijd vast ook een prachtige zwaan wordt). Normaal staan we even stil, brabbelt de kleine man wat tegen de zwanen en lopen we door. Uit het oog, uit het hart.

Vandaag, nadat ik de kleine man had weggebracht en naar de metro liep, zag ik ze weer. En ineens vroeg ik me af wat ze nou de hele dag doen. Alleen maar een beetje ronddobberen, krooseten en mooi zijn? Of hebben ze een nuttigere dagbesteding? Ik bedoel: Als als je dagen hetzelfde zijn, ga je je toch rot vervelen? Althans…..ik wel! Of hebben zwanen daar geen last van? Kennen zij geen verveling? Hoe mooi zou dat zijn?

Vanmorgen zaten zij zich met zijn drietjes te wassen. Rijst bij mij de vraag hoeveel moeite ze moeten doen om hun zwanenkind zover te krijgen…

Ik weet dat sommige mensenouders daar heel veel moeite voor moeten doen. (Ja! Ik spreek uit ervaring!) Die ‘nee’-fase is echt killing!

M: Doe je jas aan!

K: Nee!

M: Kom op! Jasje aan! We moeten weg!

K: Nee! Nee! Nee! Nee!

Niet veel later krijg je de ‘straks’-fase. Op alles wat je vraagt krijg je het antwoord: Ja! Doe ik straks! En als je dan aangeeft dat jullie weg moeten, volgt er een zucht en een: pfff Ja mam (of pap) nog 5 minuten, dan ben ik klaar! Argh!

Tsja, het leven van een mensenouder gaat niet over rozen.

Als baby: slapeloze nachten, direct gevolgd door de peuterpuberteit, die weer snel gevolgd wordt door de kleurerpubertijd. Daarna heb je even rust om je voor te bereiden op de puberteit.

En het leven van een zwanenmamma(of pappa)? Hoe is dat? Heeft haar zwanenkind ook al deze verschillende fases? En hoe gaat de zwanenmamma (of pappa) daarmee om?

Of geniet zij (net als wij) ook van elke fase van ontwikkeling die haar kind doormaakt?

Heus! Ik weet dat de dierenwereld heel anders is dan de mensenwereld. Pure nieuwsgierigheid die mij drijft tot een hele dag denken aan het zwanengezinnetje bij ons in het water.

Dikke knuffel (na een kijkje in de wondere wereld van mijn gedachtes) van M0n13k

Foto van het zwanengezinnetje made by myself.
Geplaatst in It's my life

15 Jaar

Gepost op door M0n13k

Al 15 jaar!

‘S middags was ik bij u geweest.

Het was goed. Het was tijd.

Verdriet mag er zijn, want u bent weg.

Verdriet mag er zijn, maar geen pijn want uw pijn was eindelijk weg.

Het is er nog steeds……verdriet

Niet meer elk moment, niet meer elke dag.

Maar gisteren om even na 20:00 uur was het er even…..dat gemis

Zoveel gebeurd, zoveel te vertellen

En dan bedenk je je dat het niet kan. Je kan nooit meer even bellen. En dat even bellen… dat mis ik…

…Al 15 jaar!

In very loving memory

20-08-2003 – 20-08-2018

Geplaatst in It's my life

Five days inside

Gepost op door M0n13k
(Een kaal blog. Geen koppen, geen plaatjes, alleen maar pure emotie!)

Five days inside

Wat een mooi programma. Beau (van Erven Dorens) gaat in deze serie bij een aantal verschillende instellingen intern, zoals de titel al verraad voor vijf dagen, om te zien hoe het er aan toe gaat.

Het zal niemand zijn ontgaan dat Beau ook vijf dagen naar een hospice is geweest. Ik ga het verder niet over deze uitzending hebben. Elk woord wat je er over zegt of schrijft doet afbreuk aan de integriteit van deze aflevering. Zo tastbaar, zo mooi. Maar het brengt me ook terug, terug naar het moment waarop ik voor het eerst een hospice in liep. Terug naar het gevoel van toen.

Angst, verdriet en ongeloof. Voor de deur, ik stap uit de auto en daar staan we op de stoep van het hospice, daar waar jij je laatste dagen doorbrengt. Doodeng vond ik het, wat kan je verwachten daar achter die deur. Ik had me van alles bedacht. Maar de sfeer die er heerst zorgt voor een vreemde soort rust. We wisten allemaal wat er komen ging. De vraag was alleen, wanneer het zou komen.

De tijd die jij er doorbracht werd je goed verzorgd door de lieve medewerkers van het hospice. Het was voor iedereen een bizarre tijd en niet in de laatste plaats voor jou. Hoe vreemd moet het zijn om elke keer weer afscheid te nemen van iedereen die langs komt.

Door de uitzending van Five Days Inside beleef ik deze tijd (en dan vooral de gevoelens) voor de tweede keer. Misschien nu nog wel intenser dan toen, doordat ik nu weet wat ik toen nog niet wist. Klinkt stom hè?

Martijn, vlak na jouw overlijden heb ik een gedicht geschreven. Het is het laatste gedicht geweest wat ik heb geschreven. Het lukt me gewoonweg niet meer.

Hieronder dus nog één keer speciaal voor jou vriend!

Dag (26-07-2015)

Zonder er om te vragen
Werden weken slechts dagen
Het gevecht is gestreden
Je hebt genoeg geleden

Leg je hoofd maar neer
Het is goed! Opgeven mag!
We kijken terug met een lach
En een traan, het doet zeer

Maar opgeven mag
Dag lieve Martijn
Dag!

 

Knuff M0n13k